Բա դուք կարող ե՞ք ինձ ջնջել իմ քաղաքի երեսից

Ես մնացել եմ Երևանի փողոցներում թափառող Շիրազի, Ֆրունզիկի, Փարաջանովի հայացքների մեջ:

Իմ մատնահետքերը կգտնեք Օպերայի ծառերի բներին՝ քառասուն օղակ խորության վրա:

Իմ չսովորած դասերը դեռ թաքնված են Չարենցի դպրոցի պատերի ճեղքերում:

Իմ անհավասար շնչառությունը դեռ թափառում է Ծիծեռնակաբերդում:

Իմ ոտնահետքերը թաղված են Աբովյանի, Թումանյանի, Տերյանի, Կոմիտասի ասֆալտի շերտերի տակ:

Իսկ Փակ շուկայի հետևը դեռ բաբախում է իմ առաջին մանկապարտեզային սերը։

Ամբողջ քաղաքն իմ հետքերի մեջ է։ Ինձ համար Երևանում հեռավորությունը ոչ թե մետրերով կամ կիլոմետրերով է չափվում, այլ հիշողություններով։ Բա դուք ինձ ո՞նց կջնջեք։

Դուք կարող եք քանդել շենքերը, կտրել ծառերը, ապականել հուշարձանները, բայց իմ հետքերը չեք ջնջի իմ քաղաքից։

Իսկ քանի դեռ իմ հետքերը կան իմ քաղաքում, սա ձեր քաղաքը չի դառնա, ինչքան էլ շքեղ պալատներ կառուցեք ու պատսպարվեք պարիսպների հետևում։

Դուք կարող եք քաղաք դուրս գալ միայն զրահապատ մեքենաների մեջ ու թիկնապահների հետևում թաքնված՝ գողի նման։ Իսկ ես, թեկուզ, օտարացած փողոցներում, անգամ ծխահոտ օդի մեջ կգտնեմ իմ քաղաքի ջերմությունը։

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ